این یک فرض طولانی مدت است که افراد مسن به آموزش واقعیت مجازی پاسخ نمی دهند، اما اینطور نیست.
واقعیت مجازی به طور فزاینده ای به عنوان ابزاری برای بهبود آمادگی جسمانی و سلامت در تمام سنین مورد استفاده قرار می گیرد، اما اغلب تصور می شود که این مورد برای افراد مسن تر صدق نمی کند. این با وجود شواهدی است که نشان می‌دهد اینطور نیست.
بخشی از مشکل عدم ثبات در نوع و شکل واقعیت مجازی مورد استفاده و عدم بکارگیری اصول مهم آموزشی برای جلوگیری از سقوط و بهبود اثربخشی در جمعیت سالمند بوده است.
یک بررسی سیستماتیک جدید منتشر شده در Frontiers برای روشن کردن اینکه آیا آموزش واقعیت مجازی در بهبود تعادل موثر است یا خیر، و همچنین به ما می گوید فرکانس و مدت یا آموزش و همچنین به ما بگوید که کدام شکل از واقعیت مجازی برای استفاده بهتر است.
مواد و روش ها
پروتکل این بررسی سیستماتیک در PROSPERO منتشر شد و به دستورالعمل PRISMA پایبند بود. دو محقق به طور مستقل بررسی را با استفاده از چهار پایگاه داده با یک استراتژی جستجو انجام دادند که به طور کامل در دسترس است.
برای واجد شرایط بودن برای مقالات، باید کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده انجام می‌شد و معیارهای زیر را برآورده می‌کرد:
- از شرکت کنندگانی استفاده کنند که 60 سال یا بیشتر داشته باشند و هیچ گونه اختلال شناختی یا اختلال عصبی نداشته باشند.
- شرکت کنندگان مجبور بودند بدون کمک بایستند و راه بروند و به طور منظم در ورزش شرکت نکنند
- از آموزش واقعیت مجازی به عنوان مداخله استفاده کنند که باید شامل یک برنامه تناسب اندام باشد.
- واقعیت مجازی را با تمرینات بدنی سنتی مانند تعادل و قدرت مقایسه کنند.
- از آزمون های تحرک عملکردی به عنوان معیار نتیجه استفاده کنند.
البته در صورتی که مقالات به زبان انگلیسی منتشر نشده باشند یا داده ها به دست نیامد، حذف می شوند. کیفیت مقالات وارد شده با استفاده از ابزار Cochrane Risk of Bias 2.0 با تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از Revman مورد ارزیابی قرار گرفت.
درباره کاردرمانگر، برگ برنده والدین دارای کودکان نیازمند کاردرمانی بیشتر بدانید.
نتایج
در مجموع 15 مقاله در بررسی سیستماتیک گنجانده شد که شامل 704 شرکت‌کننده با تقسیم مساوی 352 در گروه‌های واقعیت مجازی و تمرین سنتی است. شش مطالعه در یک محیط مراقبت نهادی با سایر مطالعات در جامعه انجام شد. مدت مداخله از 3 تا 15 هفته با فرکانس یک و پنج بار در هفته متغیر بود. مدت زمان بین 30 تا 50 دقیقه متغیر بود.
سه مطالعه بر روی سیستم‌های واقعیت مجازی همهجانبه متمرکز شدند که Oculus Rif و BTS NIRVANA VR بودند و سایر مطالعات با استفاده از واقعیت مجازی غیر همهجانبه از جمله Nintendo Wii fit و Xbox Kinect. بازی‌های واقعیت مجازی با استفاده از اصول مختلف فعالیتی که در افراد مسن‌تر استفاده می‌شود، به سه گروه دسته‌بندی شدند.
هشت مطالعه اصل تمرینات تکراری و متنوع وظایف معنادار را اجرا کردند. چهار مطالعه استفاده شده از اصل سختی کار با توجه به توانایی کاربر به تدریج افزایش می یابد و چهار مطالعه نهایی ترکیبی از دو اصل تکراری و متنوع کارهای معنادار و بازخورد حسی مرتبط با کار ضروری است.
خلاصه ای سریع از استفاده از واقعیت مجازی برای بهبود تعادل در سالمندان
- VR همه جانبه در بهبود TUG موثرتر از VR غیرغرقه است
- حداقل 8 هفته تمرین به مدت حداقل 120 دقیقه در هفته برای به حداکثر رساندن اثربخشی توصیه می شود
- VR در بهبود ایستادن تک پا موثرتر از تمرین سنتی است
- به نظر می رسد هیچ تفاوتی بین VR و تمرین سنتی در بهبود دسترسی عملکردی یا سرعت راه رفتن وجود ندارد
همچنین نشان داده شد که تمرین واقعیت مجازی برای بهبود ایستادن یک پا نسبت به تمرین سنتی موثرتر است (MD = 7.28 s، 95% CI = 4.36 تا 10.20، p = 0.00) اما نتایج حاصل از نمودار قیف نشان دهنده سوگیری انتشار است. تفاوت قابل توجهی بین اشکال همهجانبه و غیرغوطه ور VR وجود ندارد و به نظر نمی رسد تفاوت زیادی بین مدت زمان کوتاه تر یا طولانی تر جلسات آموزشی وجود داشته باشد. برای دستیابی عملکردی و سرعت راه رفتن، به نظر می رسد تفاوتی بین VR و تمرین سنتی وجود ندارد.
همچنین درباره مراحل رشد گفتار کودکان بیشتر بدانید.
به طور کلی نتایج حاصل از این بررسی سیستماتیک نشان می دهد که آموزش واقعیت مجازی یک استراتژی مفید در بهبود برخی از اشکال تعادل در سالمندان است. برای به حداکثر رساندن اثربخشی، باید از مداخلاتی که بیش از 8 هفته با بیش از 800 دقیقه انجام می‌شوند، با فرکانس بالا استفاده کرد. یافته های این بررسی سیستماتیک باید این فرض را ایجاد کند که افراد مسن به واقعیت مجازی به خوبی پاسخ نمی دهند.
5 نکته برای والدین با کودکانی در سن مهدکودک