بیماری پارکینسون در جوانی
بیماری پارکینسون با شروع جوانی (YOPD) در افراد کمتر از 50 سال رخ می دهد. اکثر افراد مبتلا به پارکینسون ایدیوپاتیک یا معمولی در سن 50 سالگی یا بالاتر دچار این چنین علائم می شوند. پس می توان نتیجه گرفت که درصد خیلی کمی از جوانان دچار این بیماری می شوند.
به گفته منابع معتبر، بیماری پارکینسون در جوانان، در هر یک میلیون نفر 4 درصد از آن ها را مبتلا می کند. این بیماری علائمی مشابه با پارکینسون دیررس دارد، اما درک چالش هایی که افراد مبتلا به پارکینسون در جوانی تجربه می کنند بسیار مهم است. این چالش ها اغلب در سطوح مالی، خانوادگی و شغلی با آن مواجه هستند نمود پیدا می کند.
در موارد نادر، علائم مشابه پارکینسون می تواند در کودکان و نوجوانان ظاهر شود. این شکل از اختلال پارکینسونیسم نوجوانی نامیده می شود و اغلب با جهش های ژنتیکی خاص و پرخطر همراه است.
علائم:
بیماری پارکینسونیسم نوجوانی مشابه پارکینسون دیررس با علائمی از جمله:
لرزش دست ها، بازوها، پاها، فک و صورت (البته این لرزش در افراد مبتلا به پارکینسونیسم نوجوانی می تواند در مقایسه با بیماری پارکینسون عادی بسیار سریع تر و متفاوت تر باشد. حتی زمانی که در حال استراحت نیز هستند هم این لرزش آرام تر نمی شود بلکه ممکن است شدت هم پیدا کند.)
سفتی اندام های مختلف بدن
برادیکینزی (بدن به کندی و آهستگی یا به سختی حرکت می کند که به ضعف عضلانی نیز منجر می شود)
بی ثباتی وضعیتی یا اختلال در تعادل و هماهنگی
افراد مبتلا به پارکینسونیسم نوجوانی ممکن است همان علائم غیرحرکتی را مانند سایر افراد مبتلا به اختلال پارکینسون تجربه کنند، از جمله:
افسردگی
اختلالات در خواب
تغییر در حافظه و تفکر (حتی آلزایمر)
یبوست یا مشکلات ادراری
پارکینسونیسم نوجوانی از چه نظر متفاوت است؟
افرادی که به پارکینسونیسم نوجوانی تشخیص داده می شوند، اغلب خانوادتا دارای سابقه پارکینسون هستند(حتی ممکن است فقط یک نفر در خانواده دچار این اختلال شده باشد.) حال اگر بخشی از دلیل ابتلای فرد به پارکینسونیسم نوجوانی ارثی باشد، این بیماری بقای طولانی تری دارد.
افرادی که دچار اختلال پارکینسونیسم نوجوانی می شوند ممکن است موارد زیر را تجربه کنند:
علائم پارکینسون در اختلال پارکینسونیسم نوجوانی دیرتر پیشرفت می کند و ممکن است برای مدتی علائمی یکسان داشته باشد اما وقتی که پیشرفت کند علائم در طولانی مدت در بدن فرد می ماند.
به نسبت پارکینسون عادی، مشکلات شناختی کم تری به وجود می آید مثلا امکان این که فرد دچار زوال عقل شود کم است.
در این نوع پارکینسون، عوارض داروها بیشتر خودش را در فرد نشان می دهد. مثلال دیسکینزی های مکرر در فرد اتفاق می افتد. ( دیسکنزی حرکات غیر ارادی بدن است)
دیستونی های زودرس و مکرر (گرفتگی و حالت های غیر طبیعی) مانند قوس پا یا گرفتگی ناگهانی کف پا
چرا تشخیص پارکینسون در دوران جوانی مهم است؟
از نظر اجتماعی، افرادی که در سنین پایین تر تحت تأثیر پارکینسون قرار می گیرند، این بیماری را متفاوت تجربه می کنند چون ممکن است در مرحله متفاوتی از حرفه خود باشند و اغلب زمان کمتری برای مراقبت از خود داشته باشند. همچنین ممکن است بچه دار شده باشند یا قصد داشته باشند بچه دار شوند و نگران موروثی بودن این بیماری باشند..
پزشکان زمانی که فرد جوان تری مبتلا به پارکینسون است، درمان را انجام می دهند. هر چه سن کمتر باشد، احتمال ژنتیکی این بیماری بیشتر می شود. تیم مراقبت ممکن است آزمایش یا مشاوره ژنتیک ارائه دهند. مغزهای جوان تر همچنین دارای پتانسیل نوروپلاستیسیته (توانایی مغز برای رشد و تغییر پاسخ به درمان) هستند که به مغز این امکان را می دهد تا به طور متفاوتی به بیماری و درمان پاسخ دهد.
مسیر حرکت و برنامه ریزی پس ازتشخیص پارکینسون:
در حالی که تشخیص این بیماری می تواند مختل کننده و غیرمنتظره باشد، لازم نیست شما را از رسیدن به اهدافتان باز دارد. وقتی حس کردید از نظر ذهنی آماده هستید، به مسئولیت های خانوادگی و شغلی فعلی خود فکر کنید و یک برنامه بلند مدت جدید تنظیم کنید. به دست یابی هدف ها و اولویت هایتان فکر کنید و در راه رسیدن به آن قدم های مستمر بردارید.
درمان:
هنگامی که صحبت از درمان پزشکی به میان می آید، افراد مبتلا به پارکینسونیسم نوجوانی به طور قابل توجهی در خطر ابتلا به موارد زیر هستند:
دیسکینزی (حرکات غیرارادی) و دیستونی (گرفتگی و حالت های غیر طبیعی)، گاهی اوقات به عنوان عارضه جانبی داروهای کاربیدوپا یا لوودوپا (دارویی که اغلب برای درمان پارکینسون تجویز می شود)
نوسانات حرکتی هنگام مصرف لوودوپا
درمان هر فرد منحصربه‌فرد است و می تواند به تنظیم دقیق چندین دارو نیاز داشته باشد. تحریک و تقویت عمیق مغز و جراحی همچنین گزینه ای مناسب برای درمان این اختلال است.