در پست قبلی، درباره تاخیر رشد حرکتی توضیح دادیم و آن را تشریح کردیم. در این مقاله، به بررسی علل آن میپردازیم.
علائم تاخیر حرکتی بر اساس سن:
تا سه ماهگی، هنوز در بالا نگه داشتن سرش مشکل دارد.
در 4 تا 6 ماهگی، اشیا را لمس نمیکند و در دست نمیگیرد یا آنها را در دهانش نمیگذارد.
تا شش ماهگی، بدون کمک نمی غلتد یا نمیتواند بنشیند.
در 12 ماهگی، نمی ایستد، با دست و زانو نمیخزد، یک طرف بدنش را در حین خزیدن میکشد، یا هنوز وسایل کوچک را با انگشت شست و اشاره بر نمیدارد.
در 18 ماهگی، در راه رفتن مستقل و بدون کمک شما مشکل دارد، با مداد رنگی خط خطی نمیکند.
در دو سالگی، فقط روی انگشتان پا راه میرود، نمیتواند به یک توپ بزرگ لگد بزند، با استفاده از بلوک برج نمیسازد.
در سه سالگی، در حالی که پاهای خود را کج میگذارد، به طور مستقل از طبقه بالا یا پایین راه نمیرود، هماهنگی ضعیفی نشان میدهد و هنگام دویدن زیاد زمین میخورد، نمیتواند با بلند کردن هر دو پا از زمین بپرد. همچنین قادر به گرفتن توپ بزرگ نیست یا در ورق زدن کتاب مشکل دارد.
در چهار سالگی، در ایستادن روی یک پا به مدت پنج ثانیه، رکاب زدن با سه چرخه، پریدن روی یک پا، یا کشیدن اشکال ساده مشکل دارد.
در پنج سالگی، در پرش، حرکت دادن خود روی تاب یا بریدن خط مستقیم با قیچی مشکل دارد.
چه کسی میتواند به فرزند شما کمک کند؟
اگر در مورد رشد فرزندتان نگرانی هایی وجود دارد، با پزشک اطفال خود صحبت کنید تا شما را به یک درمانگر مناسب راهنمایی کند، او ابتدا ارزیابی میکند. این کار برای درک مشکلات کودک انجام میشود و پس از آن درمان مناسب به شما پیشنهاد میشود. در صورت رشد حرکتی ظریف یا درشت، کودک معمولاً از ارزیابی انجام شده توسط متخصص کاردرمانی یا فیزیوتراپیست متخصص در اطفال سود می برد. در حالت ایده آل، کودک باید درمان را در اسرع وقت شروع کند. این روش درمانی با قرار دادن نوزاد در موقعیت های مفید و کمک به حرکت به او کمک میکند تا از سنین پایین رشد کند.
برای کودکان با تاخیر حرکتی، هم فیزیوتراپیست و هم کاردرمانگر نقش مهمی دارند. آنها با هم میتوانند به کودک کمک کنند تا به پتانسیل خود برسد. آنچه این دو زمینه ارائه میدهند همپوشانی وجود دارد. یک برنامه هماهنگ که از دانش و آموزش هر دو متخصص استفاده میکند، میتواند به رشد مهارت های حرکتی و مهارت های زندگی کودکان کمک کند.
اولین ملاقات با درمانگر:
اولین جلسه با درمانگر، جلسه ارزیابی خواهد بود. اجزای کلی ارزیابی شامل موارد زیر خواهد بود:
مصاحبه با والدین یا مراقبان: شرح حال و درک شکایات اصلی، اطلاعات رشدی
ارزیابی و مشاهدات مستقیم با کودک
گزارش جامع که اطلاعات جمع آوری شده را خلاصه می کند
تعیین هدف برای درمان، بر اساس گزارش
نقش فیزیوتراپیست:
کمک به کودک برای رسیدن به نقاط عطف رشدی که نیاز به مهارت های حرکتی درشت دارد، مانند نشستن، خزیدن، ایستادن، راه رفتن، لگد زدن به توپ و پریدن.
برای ارزیابی اینکه آیا کودک به وسایل کمکی مانند صندلی چرخدار یا ارتز نیاز دارد یا خیر. و به کودک و خانواده کمک کند تا با چنین تجهیزاتی آشنا شوند.
توجه: فیزیوتراپیست ها اغلب با کودکانی کار میکنند که از بدو تولد تا سه سالگی در تحرک و ثبات مشکل دارند، اما در صورت نیاز، خدمات میتواند فراتر از این مرحله باشد.
نقش کاردرمانگر:
به بهبود مهارت های حرکتی درشت و ظریف و ادراک بصری، پردازش حسی، مهارت های بینایی و مراقبت از خود کمک میکند.
فعالیت های معمولی را در طول جلسات برنامه ریزی میکند. این شامل گرفتن و رها کردن اسباب بازی ها، بهبود هماهنگی دست و چشم، مهارت های دست خط و یادگیری نحوه حمام کردن، لباس پوشیدن و تغذیه است.
مهارت های اجتماعی، مدیریت خشم و نکاتی برای بهبود تمرکز را آموزش میدهد.
روی تقویت دست ها، مچ ها و انگشتان، ایجاد گیره های مناسب با انبر و مداد کار میکند، تاکتیک هایی را برای کمک به بهبود آگاهی بدن و کنترل دست از طریق انجام بازی ها و فعالیت هایی که درجه سختی دارند، ارائه میکند. مهارت ها از طریق تمرین، انگیزه و اعتماد به نفس به دست می آیند.
در صورت نیاز به اصلاحات، وسایل تطبیقی را تغییر میدهد.(مانند گرفتن مداد، استفاده از آتل برای بهبود عملکرد دست و..). بر این اساس، درمانگر توصیه هایی را برای بازی های خاصی که برای دستیابی به مهارت های خاص مورد استفاده قرار میگیرند به والدین ارائه میکند.
آنچه والدین باید در مورد OCD (اختلال وسواس فکری – اجباری) در کودکان بدانند
کاری که والدین میتوانند انجام دهند:
در حالی که همه بچه ها مهارت ها را با سرعت خودشان رشد میدهند، شما میتوانید در صورت تأخیر به رشد او کمک کنید. این مهم است که از درمانگر کودک بفهمید که چگونه میتوانید از کودک خود در خانه حمایت کنید. در اینجا چند راه برای انجام این کار وجود دارد:
فراهم آوردن فرصت مناسب و کافی برای فعالیت های حرکتی درشت و ظریف.
اجازه دهید فرزندتان با اسباب بازی ها یا اشیایی بازی کند که به بهبود مهارت های گرفتن او کمک میکند.
بسته به سن فرزندتان، او را تشویق کنید تا در تمام فعالیت های زندگی روزمره مانند لباس پوشیدن و رعایت بهداشت شخصی (در حد توانش) شرکت کند.
صحبت با متخصصان و مطالعه در مورد این وضعیت.
توجه: نیازی به اسباب بازی های گران قیمت نیست. جالب ترین اشیایی که یک نوزاد یا کودک نوپا میتواند با آنها بازی کند اغلب فقط مبلمان و جعبه هایی برای بلند کردن و ایستادن، بالشتک هایی برای افتادن روی آن ها، ظروف و قاشقی برای کوبیدن و ایجاد صدا هستند. به بچه های بزرگ تر زمانی در بیرون از خانه بدهید تا بتوانند بدوند و بپرند.
همیشه نقاط عطف رشد فرزندتان را دنبال کنید:
رشد کودک شما را میتوان با مداخله به موقع و محیط خانه حمایتی به طور موثر بهبود بخشید. نکته کلیدی این است که زودتر اقدام کنید.