“وای چقدر گرمه.” “من نمی خوام بیام خونه مامان بزرگ.” “این گوشت خیلی بو می ده” و هزاران مثال متنوع دیگر! گوش دادن به شکایت مداوم فرزندان صبر شما را از بین خواهد برد.
شکایت کردن نیز برای روحیه فرزند شما هم خوب نیست. اگر آن ها همیشه بر روی نکات منفی تمرکز کنند، در معرض خطر بیشتری از مشکلات سلامت روان مانند افسردگی و اضطراب خواهند بود. آن ها همچنین بیشتر با مشکلات اجتماعی مواجه خواهند شد. همسالان آنها نمی خواهند وقت خود را با بچه ای بگذرانند که دائماً شاکی است.
اگر فرزندتان از همه چیز شکایت می کند یا مرتب ناله می کند، به او کمک کنید تا مثبت اندیشی را یاد بگیرد. اگر در دوران جوانی آن ها، نکات منفی و عادات نا سالم اجتماعی را مهار نکنید، ممکن است بزرگ شوند و تبدیل به بزرگسالی شوند که دائماً شکایت می کند. که این موضوع باعث می شود فردی دوست نداشتنی شوند که بر روی عزت نفس و اعتماد به نفس آن ها نیز تاثیر بدی خواهد گذاشت.
6 نشانه که کودک شما ذهنیت قربانی بودن دارد
احساسات فرزندتان را بپذیرید
اگرچه ممکن است وسوسه شوید چیزی بگویید که احتمالاً والدینتان به شما گفته اند، مانند:” الکی گریه نکن وگرنه یه کاری می کنم واقعا گریه کنی”. به حداقل رساندن احساسات فرزندتان مفید نیست. در عوض، به طور خلاصه ناراحتی فرزندتان را بپذیرید و سپس از مسئله گذر کنید. مثلا بگویید:” می دانم که در حال حاضر ناراحت هستی، زیرا ما مدت زیادی است که در ماشین بوده ایم، اما هنوز یک ساعت دیگر باید صبر کنیم.”
گاهی اوقات بچه‌ها شکایت می کنند، زیرا می خواهند شما بدانید که با برخی از احساسات سخت یا ناراحتی های فیزیکی روبرو هستند. تأیید ناراحتی فرزندتان ممکن است برای آرام کردن او کافی باشد.
کمی همدلی نشان دهید و روشن کنید که مقابله با ناراحتی بخشی از زندگی است. اگر رفتار فرزندتان مستلزم مداخله بیشتر است، رفتار را تنبیه کنید، نه احساسات را. چیزی شبیه این بگویید: “احساس ناامیدی یکی از احساسات است و می تواند خوب باشد، اما پرتاب کردن اشیا اشکال دارد.”
اگر اعتراض های بیشتری وجود داشت یا فرزندتان شروع به ناله کردن کرد، آن را نادیده بگیرید. روشن کنید که قرار نیست به تلاش های منفی برای جلب توجه، توجه کنید.
تشویق به حل مسئله
اگر فرزندتان در مورد چیزی از شما شکایت می کند، او را تشویق کنید تا مشکل را حل کند. اگر در حالی که بیرون بازی می کند، گفت: “نمیتونم بیام خیلی دورم”، از او بپرسید: “فکر می کنید در این مورد چه کاری باید انجام دهید؟” اگر برای فکر کردن به گزینه ها به کمک نیاز دارند، به آنها یادآوری کنید که می توانند در سایه بنشینند، یا برای گرفتن نوشیدنی سرد از آنها کمک بخواهند. آموزش مهارت های حل مسئله به فرزندتان می تواند به او کمک کند تا متوجه شود که با مراجعه به شما و شکایت کردن، مشکل حل نمی شود. اما آن ها می توانند برای حل مشکل کمک بخواهند یا می توانند در صورت اقتضای سن برای انجام این کار، به تنهایی مشکل را حل کنند.
وقتی بچه ها مهارت های حل مسئله شان را بهبود می بخشند، کمتر شکایت می کنند. در عوض، آنها اقداماتی را انجام می دهند که وضعیت آنها را بهبود می بخشد.
در نجات فرزندتان زمانی که با ناامیدی دست و پنجه نرم می کند یا در شرایط سختی قرار دارد، محتاط باشید. اگر بپرید و هر مشکلی را برای آنها حل کنید، ممکن است احساس درماندگی آموخته شده در آنها ایجاد شود، طوری که تصور می کنند دیگران باید مشکلات آنها را حل کنند.
به موارد مثبت اشاره کنید
اگر کودک شما همیشه در هر موقعیتی به نکات منفی اشاره می کند، به نکات مثبت اشاره کنید.
اگر آنها می گویند، “من از اینکه مجبور شدیم پارک را زودتر ترک کنیم زیرا باران بارید متنفرم”، پاسخ دهید، “وقتی این اتفاق بیفتد ممکن است ناامید کننده باشد. اما خوشحالم توانستیم قبل از آن به پارک برویم و زمانمان را به خوبی بگذرانیم.”
تاثیر مشکلات بینایی بر یادگیری چگونه است؟
به آنها کمک کنید راه نجات را پیدا کنند
اجازه ندهید فرزندتان در ذهنیت قربانی گیر کند. اگر فکر می کنند دائما قربانی شرایط بد و افراد بدجنس هستند، هیچ اقدامی برای رفع این وضعیت انجام نمی دهند.
به آن ها کمک کنید روی چیزهایی که می توانند کنترل کنند تمرکز کنند. اگر از اینکه نمی توانند دوچرخه سواری کنند به دلیل باران شکایت دارند، در مورد فعالیت های داخل خانه که می توانند برای تفریح انجام دهند صحبت کنید. چیزی شبیه این بگویید: “می دانم که از اینکه نمی توانید دوچرخه سواری کنید ناراحت شده اید. به جای آن می توانید چه کارهای سرگرم کننده ای در داخل خانه انجام دهید؟”
چه زمانی به دنبال کمک حرفه ای باشید
گاهی اوقات، یک نگرش بیش از حد منفی می تواند نشان دهنده یک مشکل اساسی سلامت روان باشد. به عنوان مثال، کودکان مبتلا به افسردگی، اغلب به موارد منفی فکر می کنند و کودکان مبتلا به اضطراب، اغلب بدترین سناریوها را تصور می کنند. اگر مشکوک هستید که شکایت مداوم فرزندتان می تواند نشانه چیز جدی تری باشد، این موضوع را با پزشک اطفال فرزندتان در میان بگذارید.