تعداد بسیار کمی از مردم میتوانند در برابر لبخند زدن به نوزاد تازه متولد شده مقاومت کنند – این نشان دهنده احساسات مثبت، مانند شادی و علاقه است. البته این امر به ویژه در مورد والدین تازه وارد صادق است. یک مطالعه نشان داد که تازه مادران 80 درصد مواقع به نوزادان 16 ساعته خود نگاه می کنند و 34 درصد مواقع به آنها لبخند میزنند.
گاهی اوقات نوزادان تازه متولد شده لبخند میزنند و لحظه ای جادویی برای والدین ایجاد میکنند که اغلب با اشاره کسی که میگوید این خنده واقعی نیست خراب میشود. حتی کتاب های درسی نیز تمایل دارند خنده نوزادان را به‌عنوان یک رفلکس در نظر بگیرند تا بیان واقعی شادی. آیا واقعا موضوع این است؟
تا نیمه دوم قرن بیستم، رفتار نوزادان عمدتاً بازتابی در نظر گرفته میشد. دانشمندان اعلام کردند که نوزادان، توانایی محدودی در احساس و ابراز احساسات دارند و تجربه اجتماعی کافی برای تعامل با مراقبان خود ندارند. حتی اعتقاد بر این بود که نوزادان تازه متولد شده نمیتوانند مانند بزرگسالان درد را احساس کنند – به این معنی که گاهی اوقات تحت عمل های جراحی دردناک دردی حس نمیکنند.
درباره حمایت از مشکلات حسی حین شانه کردن مو کودک بیشتر بدانید.
در طول 50 سال گذشته، داده‌ها به آرامی جمع‌آوری شده‌اند که نشان میدهد نوزادان بی اختیار و اراده نیستند. آنها به اندازه کافی صلاحیت دارند که خود آگاهانه برای خودشان تصمیم گیری کنند! به عنوان مثال، آنها میتوانند به خواب بروند تا عوامل استرس زا را از خود دور کنند، یا در صورت نیاز به تحریک و تعامل بیشتر، سر و صدا کنند و گریه کنند. آنها همچنین میتوانند خنده را در 36 ساعت اول زندگی تقلید کنند و حتی میتوانند از تجربیات قبلی در اولین روز زندگی بیاموزند.
علم لبخند
با این حال، هنگامی که صحبت از احساساتی مانند شادی میشود، ما همچنان به این سوال ادامه داده ایم که آیا نوزادان تازه متولد شده میتوانند اجتماعی باشند؟ تا اوایل دهه 2000 تصور میشد که نوزادان تازه متولد شده فقط در پاسخ به انقباضات عضلانی، نعوظ آلت تناسلی، حرکات روده یا مثانه یا عملا بدون هیچ دلیل خاصی می خندند. بیشتر مطالعات نشان میداد که اولین “لبخند اجتماعی” تنها پس از ماه دوم زندگی رخ میدهد و شواهدی برای حمایت از آن وجود داشت. در سال 1872، چارلز داروین استدلال کرد که عبارات عاطفی، جهانی و ذاتی هستند و اولین لبخند واقعی فرزند خود را در 45 روزگی ثبت کرد. هنگامی که از 957 والدین خواستیم تا لبخند را در فرزندان خود مشاهده و ثبت کنند، آنها اولین “لبخندهای جمعی” نوزادان خود را به طور متوسط پس از چهار هفته گزارش کردند. (لبخندهای جمعی، لبخندهایی است که نوزادان برای اولین بار همراه با جمعی که کنارشان هستند، میزند.)
هنگامی که محققان شروع به بررسی نوزادان کردند، اکثر نتایج اولیه آنها تفاوت چندانی با گزارش های والدین نداشت. یک مطالعه در سال 1959، صورت گرفت نشان داد که هیچ یک از 400 نوزاد مورد مطالعه در هفته اول لبخند نمیزدند. تنها 11 درصد تا دو هفتگی این لبخند را نشان دادند. حدود 60 درصد تا سه هفته اینگونه لبخند زده بودند و تقریباً همه آنها در ماه اول لبخند جمعی زده بودند.
درباره لکنت و مشکلات گفتاری بیشتر بدانید.
برخی از محققین هنوز نتوانسته اند لبخندها را در مراحل اولیه ثبت کنند. بسیاری از لبخندها در طول خواب رخ میدهند – بی ارتباط با دنیای اجتماعی! در واقع، حتی جنین هایی که در داخل رحم با روش سونوگرافی 4 بعدی مشاهده میشوند، حداقل از هفته 23 بارداری لبخند میزنند. اما مطالعات دیگر نشان میدهد که نوزادان در موارد نادری لبخند میزنند – برای برخی از کودکان یک روزه حداکثر هر چهار دقیقه یک‌بار. و اکنون سوال این است که این لبخندها چه معنایی دارند.
تفسیر داده ها
مدت‌هاست که نشانه هایی وجود دارد که نشان میدهد لبخند نوزادان میتواند تا حدودی نشانگر احساسات مثبت باشد. لبخند در چند روز اول زندگی به عنوان پاسخی به نوازش گونه یا شکم مورد توجه قرار گرفته است. نوزادان تازه متولد شده نیز در پاسخ به مزه ها و بوهای شیرین لبخند میزنند. این یافته‌ها دهه ها پیش منتشر شد، زمانی که لبخند صرفاً به عنوان رفلکس های ذاتی در نظر گرفته میشد. دلیل اینکه دانشمندان در آن زمان آنها را احساسی تفسیر نکردند تا حدی این بود که خنده ها با خنده های جمعی متفاوت به نظر میرسیدند.
خنده های “واقعی” که به آنها خنده دوشن گفته میشود، نه تنها عضله اصلی را که دهان را به طرفین و به سمت بالا میکشد، بلکه عضلات اطراف چشم را نیز درگیر میکند. تصور میشد که لبخند نوزادان فقط ناحیه دهان را درگیر میکند. با این حال، زمانی که دانشمندان با استفاده از یک سیستم کدگذاری اختصاصی، حرکات صورت را فریم به فریم تجزیه و تحلیل کردند، لبخند از یک روزگی بیشتر با حرکات گونه و چشم همراه بود.
از آن زمان مطالعات بیشتر و بیشتری نشان داده اند که نوزادان تازه متولد شده در هنگام بیداری لبخند میزنند و این خنده ها بسیار شبیه لبخندهای جمعی واقعی است. و هنگامی که نوزادان در حالت تعاملی و بیدار هستند، دو برابر بیشتر از زمانی که خواب هستند لبخند میزنند – شواهد بیشتری دال بر دخیل بودن عوامل اجتماعی است. علاوه بر این، نوزادان اغلب قبل از اینکه لبخند بزنند، گونه ها و ابروهای خود را حرکت میدهند، گویی توجه خود را روی صورت مراقب خود متمرکز میکنند. بنابراین کاملاً ممکن است که این نوزادان تازه متولد شده واقعاً قصد لبخند زدن داشته باشند.
نوزادان قدرت خنده را زود یاد میگیرند. در حالی که والدین اغلب به نوزادان خود لبخند میزنند، این رفتار به وضعیت کودک بستگی دارد – اگر نوزاد گریه کند آنها کمتر لبخند میزنند. در نتیجه، نوزادان توانایی قابل توجهی در تنظیم رفتار والدین خود به دست می آورند. اگر کودک تماس چشمی خود را حفظ کند، پلک بزند و لبخند بزند، احتمالاً والدینش لبخند خواهند زد و این خنده را ارزشمند میکند.