تشخیص و درمان اختلال طیف نوروپاتی شنوایی

در یادداشت گذشته سعی شد جزئیاتی پیرامون موضوع اختلال طیف نوروپاتی شنوایی (ANSD ) در اختبار شما علاقمندان قرار داده بشه در این یادداشت قصد داریم تا چگونگی تشخیص و درمان این اختلال را باهم مرور کنیم.

چگونه اختلال طیف نوروپاتی شنوایی تشخیص داده می شود؟

اختلال طیف نوروپاتی شنوایی توسط شنوایی شناس تشخیص داده می شود. شنوایی شناس متخصص در آزمایش و کمک به افراد مبتلا به کم شنوایی است. تست های شنوایی که می توانند به تشخیص ANSD کمک کنند عبارتند از:

انتشار گوش صوتی (OAE): این آزمایش میزان عملکرد حلزون گوش را اندازه گیری می کند. این کار زمانی انجام می شود که کودک بی حرکت دراز کشیده یا خواب است. گوشی های ریز در مجرای گوش قرار می گیرند. صداها یا آهنگ های کلیک کردن ایجاد می شود و الکترودها (برچسب های کوچک با سیم های متصل) پاسخ را از گوش داخلی (حلزون گوش) دریافت می کنند.

پاسخ شنوایی ساقه مغز (ABR): این تست میزان ارسال صدا توسط عصب شنوایی را از گوش داخلی به ساقه مغز (قسمت پایینی مغز) اندازه گیری می کند. این آزمایش می تواند نشان دهد که آیا مغز اطلاعات را به طور واضح دریافت نمی کند. گوشی های ریز در مجرای گوش قرار می گیرند. صداها یا آهنگ های کلیک کردن ساخته می شوند و الکترودها واکنش عصب شنوایی و مغز به صداها را اندازه گیری می کنند. اختلال طیف نوروپاتی شنوایی زمانی محتمل است که OAE طبیعی باشد و در طول ABR پاسخ کم یا بدون پاسخ باشد.

تست رفلکس عضله گوش میانی (MEMR): داخل گوش ماهیچه کوچکی وجود دارد که با شنیدن صدای بلند سفت می شود. به این رفلکس عضله گوش میانی (MEMR) می گویند. برای این آزمایش، یک نوک پروب لاستیکی نرم وارد کانال گوش می شود. یک سری صداهای بلند از طریق نوک به گوش ارسال می شود. دستگاهی ثبت می‌کند که رفلکس عضله گوش میانی چگونه به صداها واکنش نشان می‌دهد. در کودک مبتلا به اختلال طیف نوروپاتی شنوایی، صداهای بلند رفلکس را تحریک نمی کنند یا صداها برای تحریک آن باید بلندتر باشند.

برنامه های غربالگری شنوایی نوزادان ممکن است از یک نسخه ساده OAE و/یا ABR برای آزمایش شنوایی نوزاد استفاده کنند. نسخه کامل این تست ها برای تشخیص ANSD استفاده می شود.

کودکان مبتلا به اختلال طیف نوروپاتی شنوایی ممکن است به آزمایشات بیشتری نیاز داشته باشند، از جمله:

• MRI: برای بررسی مشکلات گوش داخلی و بررسی اینکه آیا اعصاب شنوایی در هر دو گوش وجود دارد یا خیر
• آزمایش ژنتیکی: برای بررسی اینکه آیا اختلال طیف نوروپاتی شنوایی بخشی از یک بیماری ژنتیکی است یا خیر
• آزمایش عصبی: برای بررسی هر گونه مشکل عصبی دیگر
• تست بینایی: مشکلات شنوایی و بینایی اغلب با هم همراه هستند، بنابراین برای کودکان مبتلا به ANSD مهم است که به چشم پزشک مراجعه کنند.

اختلال طیف نوروپاتی شنوایی چگونه درمان می شود؟

کودکان مبتلا به اختلال طیف نوروپاتی شنوایی از تیمی از متخصصان مانند شنوایی شناس، پزشک گوش، حلق و بینی (ENT)، گفتار درمانگر و متخصص آموزش مراقبت می شوند. درمان بستگی به سن کودک، قسمتی از عصب شنوایی و میزان کم شنوایی دارد.

اکثر کودکان مبتلا به ANSD از یک دستگاه گوش دادن کمکی بهره می برند. اینها زمانی که با گفتار درمانی مداوم ترکیب شوند بهترین کار را دارند تا به بهبود مهارت های گفتاری و شنیداری کمک کنند. دستگاه های گوش دادن کمکی عبارتند از:

سیستم های مدولاسیون فرکانس (FM): یک سیستم FM به کاهش نویز پس زمینه کمک می کند و صدای گوینده را بلندتر می کند. فردی که صحبت می کند (مثل یک معلم) یک میکروفون کوچک و یک فرستنده می پوشد. فرستنده یک سیگنال الکتریکی را به یک گیرنده بی سیم می فرستد که کودک آن را روی گوش یا مستقیماً در سمعک می گذارد. قابل حمل است و می تواند در کلاس های درس و سایر تنظیمات با صدای بلند مفید باشد.

سمعک: سمعک صداهای وارد شده به گوش را تقویت می کند. سمعک می تواند به برخی از کودکان مبتلا به اختلال طیف نوروپاتی شنوایی کمک کند، به ویژه هنگامی که با سیستم FM استفاده می شود. سمعک‌هایی که به تنهایی استفاده می‌شوند به کودکان مبتلا به اختلال طیف نوروپاتی شنوایی کمکی نمی‌کنند، زیرا فقط صدای نامرتب را بلندتر می‌کنند.

کاشت حلزون حلزون: کاشت حلزون یک گزینه برای برخی از کودکان مبتلا به ANSD است. این دستگاه با جراحی قسمت هایی از گوش را که به درستی کار نمی کنند دور می زند. مستقیماً عصب شنوایی را تحریک می کند. با آموزش و درمان، کودکان کاشت حلزون می توانند شنیدن و صحبت کردن را به خوبی یاد بگیرند.

چه چیز دیگری باید بدانم؟

علاوه بر استفاده از دستگاه‌های گوش دادن کمکی، کودکان مبتلا به اختلال طیف نوروپاتی شنوایی ممکن است مهارت‌های ارتباط بصری مانند:

زبان اشاره یک زبان خاص با دستور زبان، واژگان و نحو است. این به معنای استفاده به جای زبان گفتاری است.

گفتار نشانه ای تکنیکی است که در آن گوینده با دست اطراف دهان خود حرکت می دهد. فردی که بلندگو را تماشا می کند از این نشانه های دستی برای تشخیص تفاوت بین حرکات لب که به نظر می رسد (مانند “b” و “p”) استفاده می کند. گفتار نشانه دار را می توان در هر زبانی استفاده کرد و می تواند برای خانواده های دوزبانه بسیار مفید باشد.

Signing Exact English (SEE) یک سیستم علامت است که دقیقاً با آنچه در انگلیسی صحبت می شود مطابقت دارد. این شامل زبان اشاره است، اما ساختار جمله و دستور زبان آن از انگلیسی گرفته شده است.

Cued Speech و SEE مستقیماً آنچه گفته می شود ترجمه می کنند. قرار است هر دو با زبان گفتاری مورد استفاده قرار گیرند تا به افراد کمک کنند هر چیزی را که از طریق لب خوانی نمی توانند درک کنند را درک کنند.