علائم تاخیر در گفتار:
جدای از نرسیدن به نقاط عطف، علائم دیگری از مشکلات گفتاری یا زبانی وجود دارد که باید مراقب آنها باشید. برای شروع، به آنچه فرزندتان می گوید و اینکه چگونه می گوید گوش دهید.
به عنوان مثال، اگر آنها بزرگتر از 3 یا 4 سال سن دارند و هنوز به جای جملات کامل، بیشتر با کلمات یا عبارات کوتاه صحبت می کنند، این می تواند باعث نگرانی شود. به همین ترتیب، یک کودک پیش دبستانی که دارای تأخیر در گفتار است، ممکن است به جای اینکه بگوید: «من کامیون می خواهم» به سمت یک کامیون اسباب بازی برود و با اشاره به آن فقط بگوید «کامیون».
کودکانی که دچار تاخیر در گفتار و نگرانی های احتمالی شنوایی هستند نیز ممکن است صدای ابتدایی کلمات را بیان نکنند یا کلماتی را که بیش از یک هجا دارند به زبان نیاورند.
آنها همچنین ممکن است صداهای مشابهی مانند گفتن “توف” به جای توپ یا “مویض” به جای “مریض” را جایگزین کنند. این نوع تفاوت های گفتاری گاهی در نتیجه عفونت‌های مکرر گوش میانی در مراحل اولیه رشد زبان است.
در موارد دیگر، خطاهای گفتاری ممکن است به دلیل عدم هماهنگی زبان و عضلات در دهان کودک ایجاد شود. آسیب شناسان گفتار از این به عنوان هماهنگی حرکتی دهان یاد می کنند. در هر صورت، گفتار درمانی معمولاً می تواند گفتار را در این شرایط بهبود بخشد.
رفتارهایی که باید مراقب آنها بود:
تأخیر گفتار و زبان نیز ممکن است خود را در رفتار فرزند شما نشان دهد. گاهی اوقات وقتی کودک به راحتی از فعالیت هایی که شامل صحبت با دیگران، گوش دادن به دستورالعمل ها یا پیروی از دستورالعمل ها است خودداری می کند، این یک علامت هشدار برای یک مشکل گفتاری است.
به همین ترتیب، اگر به نظر می رسد گفتار کودک شما با سایر کودکان در دوره پیش دبستانی بسیار متفاوت است یا اگر معلمان و سایر کودکان در درک کودک شما مشکل دارند، این می تواند نشانه هایی از تاخیر در گفتار نیز باشد. و اگر کودک شما به نظر دیگران بی توجه است و علاقه ای به فعالیت های کلاس درس یا بازی با دیگران ندارد، این می تواند یک علامت هشدار نیز باشد.
اگر فرزندتان صحبت کردن را چالش برانگیز می داند و عصبانی می شود، به جای استفاده از کلمات کودکان دیگر را گاز می گیرد یا کتک می زند، به رفتار آن ها توجه کنید. این رفتارها معمولا به این دلیل اتفاق می افتند که فرزندتان در ارتباط و استفاده از کلمات برای برقراری آن، دچار مشکل است و این اعمال نتیجه این است.
در همین حال، کودکانی که فقط به اشیاء یا افراد اشاره می کنند یا آن ها را در دستشان می گیرند و از نامیدن آن ها اجتناب می کنند یا اینکه در پاسخ به شما به جای استفاده از جملات هرچند کوتاه یا حتی کلمات از اصوات استفاده می کنند، نشانه هایی از تاخیر زبانی را نشان می دهند. همین امر در مورد کودکانی که در پیروی از درخواست ها یا دستورالعمل های مربوط به یک یا دو مرحله مشکل دارند، صدق می کند.
درباره کمک به صحبت فرزند در سنین مختلف بدانید.
نحوه یافتن راهنما:
حدود 20 درصد از کودکان بین 2 تا 7 سال به نوعی تاخیر زبانی را تجربه خواهند کرد. باید به این موضوع توجه داشته باشید که حتما سابقه خانوادگی تان را بررسی کنید. اگر کسی در خانواده تان دچار این اختلال زبانی بود، بسیار طبیعی است که فرزند شما به صورت ارثی دچار مشکل در گفتار شده باشد. و جای نگرانی نیست اما در مواقع دیگر، کودک شما به مداخله یک متخصص آموزش دیده نیاز دارد.
نکته کلیدی این است که تعیین کنید کودکتان در بیان چه چیزی دچار مشکل است. مثلا اصوات را جا به جا تلفظ می کند یا دایره لغاتش کم است یا نه، کلمات زیادی می داند لیکن در جمله بندی دچار مشکل است. هنگامی که متوجه شدید مشکل کجاست، حل آن بسیار آسان تر خواهد شد.
در مورد تأخیر زبانی ساده، مهم است که زمان بیشتری را صرف بازی و خواندن برای فرزندتان کنید و همچنین او را تشویق کنید تا زمانی که نیاز به برقراری ارتباط دارد با شما «صحبت کند». اگر همیشه هنگامی که آنها صدا از خود تولید می کنند یا صرفا به چیزی اشاره می کنند به آن ها پاسخ می دهید، ناخواسته به آنها اجازه می دهید استفاده از کلمات را به تاخیر بیندازند. در عوض، یک دقیقه مکث کنید و از آنها بخواهید کلمات مناسب را پیدا کنند. اگر زمان زیادی طول کشید تا فرزندتان جمله بندی کند، ایرادی ندارد به آن ها کمی کمک کنید. همچنین به آن ها اطمینان خاطر بدهید که اشکالی ندارد اگر اشتباه می کنند و این یک مرحله از یادگیری است. برای صحبت کردن اعتماد به نفس داشتن فرزندتان امری بسیار مهم است.
اگر فرزند شما 3 سال یا بزرگتر است، می توانید به گفتار درمان منطقه مدرسه محلی خود ارجاع دهید. بسیاری از اوقات، منطقه مدرسه با شما همکاری می کند تا یک برنامه آموزشی فردی (IEP) برای فرزندتان ایجاد کنید، که این برنامه سخنرانی برای فرزند شما با در نظر گرفتن خدمات مدرسه تنظیم می کند.