لکنت زبان

موزس، مرلین مونرو، وینستون چرچیل، کلودیوس، لوئیس کارول و شاه جورج ششم چه مشترکاتی داشتند؟ همه آنها به لکنت زبان معروف بودند.

یک مطالعه جدید – که در سراسر استرالیا و بریتانیا که در مجله آمریکایی اطفال منتشر شده است – برخی از شکاف های عمده را در مورد شروع لکنت پر کرده است: اما مانند همه پروژه های تحقیقاتی خوب، سؤالات جدید جالبی را ایجاد کرده است. در مورد چگونگی پیشرفت لکنت.

به عنوان مثال، ما متوجه شدیم کودکانی که لکنت دارند، نسبت به کودکانی که لکنت ندارند، مهارت های غیرکلامی بهتری دارند، اما بهبودی پس از لکنت بسیار کمتر از آن چیزی است که قبلا تصور می شد.

پژوهش قبلی

لکنت یک اختلال گفتاری است. می تواند خود را به روش های مختلف نشان دهد، اما معمولاً با وقفه در گفتار مانند تردید، تکرار صداها و کلمات، یا طولانی شدن صداها مشخص می شود.

در حالی که لکنت می تواند خفیف باشد، اما در شدیدترین شکل آن، ارتباط را به حدی مختل می کند که فرد ممکن است قادر به برقراری ارتباط کلامی نباشد. اصطلاح “لکنت رشدی” به لکنتی اشاره دارد که در اوایل دوران کودکی شروع می شود.

قبل از مطالعه ما دانش محدودی در مورد تاریخچه طبیعی لکنت، یعنی چگونگی شروع و پیشرفت لکنت در جوانی وجود داشت. گزارش شده است که بسیاری از کودکان به طور کاملا طبیعی از لکنت رشد کرده اند – ما می خواستیم بدانیم دقیقا چند نفر در 12 ماه اول این کار را انجام دادند.

نرخ بالای مشکلات سلامت روان – به ویژه اضطراب اجتماعی – در بزرگسالانی که لکنت زبان دارند گزارش شده است و این سؤال را ایجاد می کند که آیا ممکن است علائمی از مشکلات اجتماعی، عاطفی و رفتاری در کودکان خردسال وجود داشته باشد یا خیر.

تحقیق مبتنی بر جمعیت

مطالعه در روش ها و رویکرد متفاوت بود و اهمیت پژوهش مبتنی بر جمعیت را تقویت کرد. نوزادان جامعه را قبل از شروع لکنت زبان انتخاب کردند در حالی که محققان قبلاً کودکان را به خدمت گرفتند:

زمانی که برای درمان مراجعه کردند. (می دانیم که شرکت کنندگان در کلینیک نماینده جمعیت کودکانی که لکنت دارند نیستند)

در سه سالگی (نشان داده می شود که اکثر موارد قبل از سه سالگی شروع می‌شوند) و این مطالعات اکثر موارد لکنت زودرس را از دست داده‌اند.

مطالعه در مطالعه زبان اولیه در ویکتوریا (ELVS) گنجانده شده بود که 1910 نوزاد حدود ده ماهه را انتخاب کرد. سالانه اطلاعاتی در مورد رشد گفتار و زبان، سلامت و رشد عمومی، رشد اجتماعی، عاطفی و رفتاری و کیفیت زندگی کودکان جمع‌آوری می‌کردند.

حدود 1619 والدین موافقت کردند که در مطالعه لکنت شرکت کنند. در حوالی دومین تولد کودک، از والدین خواستند که اگر متوجه لکنت کودکشان شده‌اند بگویند. سپس برای بررسی وجود لکنت از هر کودک در خانه بازدید کردند و این کار را هر ماه به مدت 12 ماه ادامه دادند.

درباره 5 گام ساده گفتار درمانی در منزل بیشتر بدانید.

لکنت زبان لزوما مضر نیست

در سن چهار سالگی، 181 کودک شروع به لکنت کرده بودند (بروز تجمعی 11.2٪). این بیش از دو برابر میزان معمول گزارش شده (5٪) در کودکان خردسال بود، و بروز به طور پیوسته بین دو تا 3.6 سالگی افزایش یافت و پس از آن به میزان قابل توجهی کاهش یافت.

طیف وسیعی از عوامل را بررسی شدند که فرض می شد با شروع لکنت مرتبط هستند (مانند خلق و خو، وزن هنگام تولد، سلامت روان مادر، ترتیب تولد) اما آنها به طور مشترک تغییرات بسیار کمی را در شروع لکنت توضیح دادند. بنابراین نمی‌توان از آن‌ها برای پیش‌بینی اینکه کدام کودکان بیشتر در معرض لکنت هستند استفاده کرد.

همچنین درباره لکنت و مشکلات گفتاری بدانید.

هنگامی که کودکانی را که در چهار سالگی با همسالان مسلط خود لکنت داشتند از نظر معیارهای رشد اجتماعی، عاطفی و رفتاری مقایسه شدند، و هیچ تفاوتی پیدا نشد.

والدین گزارش نکردند که کودکان دارای لکنت خجالتی تر یا گوشه گیرتر هستند یا مدیریت آنها دشوارتر است. جالب اینجاست که کودکان دارای لکنت در نمرات زبان دریافتی و بیانی، شناخت غیرکلامی و ابعاد اجتماعی و پیش دبستانی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، نمرات بالاتری نسبت به همتایان غیر لکنتی خود داشتند.

تنها 9 کودک (6.3%) در 12 ماه اول پس از شروع بهبودی کردند.

این به چه معناست؟

این مطالعه سه اطلاعات مهم جدید را نشان داد:

• لکنت در کودکان خردسال بسیار بیشتر از آنچه قبلا تصور می شد شایع است.
• شواهد کمی دال بر آسیب به سلامت روانی اولیه، خلق و خو یا کیفیت زندگی مرتبط با سلامت روانی اجتماعی وجود داشت.
• کودکان مهارت های زبانی و غیرکلامی بهتری نسبت به همتایان خود که لکنت نداشتند نشان دادند.

بنابراین می توان به والدین اطمینان داد که اگر فرزندشان شروع به لکنت کند، در سال اول پس از شروع، عوارض نامطلوب عادی نیست.