درک اختلال زبان رشدی (DLD) و ADHD

آیا می دانستید که کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال زبان رشدی (DLD) اغلب ممکن است دچار کمبود توجه شوند؟

تحقیقات نشان داده است که اگر کودکی دارای DLD باشد، سه برابر بیشتر احتمال دارد که به اختلال کمبود توجه و بیش فعالی (ADHD) مبتلا شود. علاوه بر این، کودکان و نوجوانان مبتلا به DLD اغلب کمبود توجه نشان می دهند که برای رسیدن به سطحی که تشخیص ADHD را تضمین می کند، به اندازه کافی قابل توجه نیست. با این حال، آنها بر نحوه یادگیری کودک در کلاس، درگیر شدن در انجام تکالیف یا حتی پیشرفت در مداخله آسیب شناسی گفتار تأثیر می گذارند.

برای کمک به کودکان مبتلا به DLD و ADHD، می‌توانیم تغییرات ساده‌ای را در نحوه تعامل با آنها اعمال کنیم، از جمله در خانه، در درمان و در کلاس درس. برای تقویت درک خود از اختلال زبان رشدی و ADHD، و نکاتی برای حمایت از کودکان و نوجوانان با مشکلات توجه پایدار، مطالعه کنید.

اختلال زبان رشدی (DLD) چیست؟

اختلال زبان رشدی یا DLD با مشکلات زبانی مداوم (صحبت کردن و/یا نوشتن) مشخص می شود که با شرایط دیگری که با وجود تجربیات کافی در یادگیری زبان وجود دارد، قابل توضیح نیست.

چگونه می دانید که آیا فرزند شما ممکن است DLD داشته باشد؟

فرزند شما ممکن است دستورالعمل های چند مرحله ای را دنبال نکند، سوالاتی را که می پرسید را درک نکند یا در درک مطلب مشکل داشته باشد. آنها همچنین ممکن است در گفتن یا نوشتن جملات پیچیده حاوی دستور زبان مناسب، یافتن کلماتی برای بیان خود مشکل داشته باشند، در تقلا برای گفتن داستان های روز خود در یک توالی منطقی برای شما مشکل داشته باشند، و اغلب با سواد خواندن مشکل دارند.

اگر کودک شما علائمی از DLD را نشان داد، بسیار مهم است که برای ارزیابی به یک آسیب شناس گفتار مراجعه کند.

اختلال کمبود توجه و بیش فعالی (ADHD) چیست؟

اختلال نقص توجه و بیش فعالی یا ADHD با بی توجهی و/یا بیش فعالی- تکانشگری مشخص می شود که برای سطح رشد کودک یا نوجوان نامناسب است و به طور قابل توجهی به عملکرد اجتماعی و/یا مدرسه آنها آسیب می رساند.

تشخیص کودکان مبتلا به بیش فعالی- تکانشگری اغلب آسان است. آنها معمولاً کسانی هستند که نمی توانند آرام بنشینند، ممکن است صعود کنند و ظاهراً همیشه “در حال حرکت” هستند. آنها ممکن است در حالی که باید بنشینند در اتاق حرکت می کنند یا انتظار نوبت خود در بازی ها یا مکالمات برایشان دشوار است.

با این حال، شناسایی نقص توجه کودک یا نوجوان می تواند بسیار چالش برانگیزتر باشد. علیرغم نام، کمبود توجه در ADHD به هیچ وجه کمبود توجه نیست. این ناتوانی در کنترل توجه یا حفظ توجه آنها در طول زمان و توانایی مقاومت در برابر عوامل حواس پرتی است که برای جلب توجه آنها رقابت می کنند.

چگونه متوجه می شوید که آیا کودک شما ممکن است ADHD داشته باشد؟

هنگامی که کودک شما مستقیماً با او صحبت می شود، ممکن است به نظر برسد که به او گوش نمی دهد، ممکن است به نظر برسد که به راحتی حواسش پرت می شود و نیاز به تغییر جهت مکرر دارد. آنها ممکن است در سازماندهی کارها و فعالیت ها مشکل داشته باشند، به نظر می رسد خیال پردازی می کنند، یا در انجام تکالیف مدرسه عجله دارند و اشتباهات ظاهراً بی دقتی مرتکب می شوند. همه کودکان ممکن است هر از گاهی این کارها را انجام دهند. با این حال، در کودکان مبتلا به ADHD، این مشکلات از سطح رشد مناسبی گذشته است و به طور قابل توجهی بر زندگی روزمره آنها تأثیر می گذارد.

بسیار مهم است که اگر کودک یا نوجوان شما بی توجهی نشان داد، برای ارزیابی به یک متخصص اطفال ارجاع داده شود.

درک DLD و بی توجهی

تحقیقات نشان داده است که کودکان مبتلا به DLD بیشتر به ADHD مبتلا هستند و بالعکس. با این حال، یک تجزیه و تحلیل در مقیاس بزرگ از تحقیقات در سال 2011 نشان داد که کودکان مبتلا به DLD اغلب مشکلاتی را در توجه مداوم نشان می دهند، که به اندازه کافی قابل توجه نیستند تا به سطحی که تشخیص ADHD را تضمین می کند، برسند، اما بر نحوه یادگیری کودک در کلاس درس تأثیر می گذارد. آنها دریافتند که کودکان ممکن است به دلیل سرخوردگی، عدم علاقه به مطالب، توانایی محدود در شرکت در کار یا صرفاً از طریق اجتناب، بی توجه به نظر برسند. این در تضاد با یک کودک مبتلا به ADHD است که دارای یک اختلال عصبی رشدی است که بر توانایی آنها برای توجه پایدار تأثیر می گذارد.