وقتی به کسی که لکنت زبان دارد فکر می کنید چه چیزی به ذهنتان می رسد؟ آیا آن شخص مرد است یا زن؟ آیا آنها ضعیف و عصبی هستند یا قدرتمند و قهرمان؟ اگر انتخابی دارید، آیا دوست دارید با آنها ازدواج کنید، آنها را به دوستان خود معرفی کنید یا آنها را برای کار پیشنهاد دهید؟
نگرش شما نسبت به افرادی که لکنت دارند ممکن است تا حدی به آنچه فکر می کنید باعث لکنت می شود بستگی داشته باشد. اگر فکر می‌کنید که لکنت به دلایل روان‌شناختی مانند عصبی بودن است، تحقیقات نشان می‌دهد که احتمالاً از کسانی که لکنت دارند فاصله می‌گیرید و به آنها با دید منفی بیشتری نگاه می‌کنید.
در مورد جذاب کردن تمرینات گفتار درمانی نیز بدانید.
شائوفان لی فردی دارای لکنت زبان و داوطلب دکتری در علوم گفتار، زبان و شنوایی است. او درباره تجربه خود می گوید: وقتی بزرگ شدم، تمام تلاشم را می کردم که لکنت خود را پنهان کنم و به صحبت خود مسلط باشم.
از صداها و کلماتی که ممکن است در آنها لکنت داشته باشم اجتناب کردم. از سفارش دادن غذاهایی که می خواستم در کافه تریا مدرسه بخورم برای جلوگیری از لکنت زبان اجتناب کردم. از معلمم خواستم که در کلاس با من تماس نگیرد زیرا نمی‌خواستم با خنده‌های همکلاسی‌هایم که لکنت من را شنیدند کنار بیایم. این تجربیات به من انگیزه داد تا درباره لکنت تحقیق کنم تا بتوانم به افرادی که لکنت دارند، از جمله خودم، کمک کنم تا بهتر با این بیماری کنار بیایند.
در نوشتن در مورد آنچه که حوزه علمی در مورد لکنت و علل بیولوژیکی آن می گوید، امیدوارم بتوانم انگ و سوء تفاهم پیرامون این اختلال را کاهش دهم.
تجربه لکنت زبان
قابل تشخیص ترین ویژگی لکنت رشدی، تکرار، طولانی شدن و انسداد در گفتار افراد است. افرادی که لکنت دارند ممکن است در حین سخنرانی دچار تنش عضلانی شوند و رفتارهای ثانویه مانند تیک از خود نشان دهند.
افرادی که لکنت دارند اغلب به تجربه لکنت زبان با اضطراب، ناامیدی و خجالت واکنش نشان می دهند. علاوه بر این، مردم اغلب پیش بینی می کنند که ممکن است لکنت داشته باشند و – همانطور که من انجام دادم – با اجتناب از صداها یا موقعیت ها به طور فعال از لکنت اجتناب می کنند. برخی همچنین ممکن است افکار و باورهای غیر مفیدی در مورد خود و توانایی خود در برقراری ارتباط با دیگران ایجاد کنند، مانند اینکه در زندگی موفق نخواهند شد یا اینکه نمی توانند به درستی صحبت کنند.
همچنین در مورد نقاط عطف گفتار و زبان برای کودکان 3 ساله نیز بیشتر بدانید.
یک اختلال عصبی رشدی
علت دقیق لکنت هنوز مشخص نیست. با این حال، به طور گسترده توافق شده است که لکنت یک اختلال پیچیده عصبی رشدی است.
مطالعات تصویربرداری عصبی هم از کودکان و هم بزرگسالانی که لکنت دارند، به نقصی در نواحی از مغز که مسئول زمان‌بندی حرکات و کنترل حرکتی ماهرانه هستند – مانند تولید گفتار – به نام حلقه گانگلیون قشری-پایه‌ای-تالاموکورتیکال اشاره می‌کند. با این حال، محققان همچنین می دانند که رشد مغز را می توان با تجربه شکل داد.
بنابراین، ناهنجاری‌های ارتباط مغزی در میان بزرگسالانی که لکنت دارند، می‌تواند ناشی از تجربه آنها از لکنت باشد نه آنچه که به شروع آن کمک می‌کند. مطالعات در حال انجام که به بررسی تفاوت‌های بین کودکان و بزرگسالان مبتلا به لکنت می‌پردازند، می‌توانند به روشن کردن نقص‌های اصلی مرتبط با شروع لکنت کمک کنند.
از هر 100 نفر در سراسر جهان یک نفر لکنت دارد. حدود 5 تا 8 درصد کودکان پیش دبستانی دچار لکنت می شوند. اکثر کودکانی که لکنت دارند – حدود 80٪ – به طور خود به خود با یا بدون مداخله قبل از 7 سالگی بهبود می یابند، در حالی که 20٪ باقی مانده لکنت را تا بزرگسالی تجربه می کنند.
محققان نقایص عصبی آناتومیک مشابهی را در کودکان 9 تا 12 ساله که به لکنت ادامه می‌دهند و کسانی که از آن بهبود می‌یابند، یافته‌اند. اما کسانی که در بزرگسالی به لکنت ادامه می‌دهند، بیشتر مرد هستند و یکی از اعضای خانواده‌شان نیز لکنت دارد. وقتی لکنت شروع می شود، نسبت پسر به دختر حدود 1 به 1 است. احتمال بهبودی دخترانی که لکنت دارند بیشتر از پسران است. در نتیجه، نسبت مرد به زن در میان بزرگسالانی که لکنت دارند حدود 4 به 1 است.
افرادی که لکنت آنها ادامه دارد همچنین در حداقل یک ارزیابی استاندارد در تلفظ یا دستکاری صداها در کلمات – مانند گفتن یک کلمه بدون صدای اولیه آن – عملکرد ضعیف تری دارند.
محققان هنوز در حال بررسی عواملی هستند که تداوم لکنت را در مقابل بهبودی پیش بینی می کنند.
همچنین در مورد فرایندهای آگاهی واجی، زبانی و خواندن نیز بیشتر بدانید.