درمان گرفتگی صدا

در یادداشت گذشته سعی شد تا تعریف دقیقی از گرفتگی صدا مزمن و نحوه تشخیص و وقوع آن در اختیار شما عزیزان قرار داده بشه، در این یادداشت قصد داریم درمان گرفتگی صدا رو با یکدیگر مرور کنیم.

گرفتگی صدا (ندول های تار صوتی) چگونه تشخیص داده می شوند؟

پزشکان از کودکان مبتلا به گرفتگی صدا می خواهند که توسط متخصص گوش و حلق و بینی (متخصص گوش، حلق و بینی یا گوش و حلق و بینی) معاینه شوند.

• در مورد سابقه پزشکی کودک بپرسید
• به فشار یا تنفس در صدا گوش دهید
• یک آزمایش تشخیصی برای دریافت نمای داخلی جعبه صوتی و بررسی عملکرد تارهای صوتی انجام دهید

گزینه های تست تشخیصی  گرفتگی صدا عبارتند از:

لارنگوسکوپی انعطاف پذیر: در طی این معاینه گرفتگی صدا، یک لوله فیبر نوری کوچک و انعطاف‌پذیر با دوربینی که به انتهای آن متصل است (به نام اسکوپ) از سوراخ بینی عبور می‌کند و به گلو می‌رود. نمای بزرگ نمایی از حنجره را ارائه می دهد. از بچه‌ها خواسته می‌شود صحبت کنند، آواز بخوانند، بو بکشند، سرفه کنند و صداهای دیگری تولید کنند که تارهای صوتی را به لرزش در می‌آورد. حرکات بر روی مانیتور کامپیوتر ثبت می شود تا متخصصان بتوانند بعداً آنها را تجزیه و تحلیل کنند.

لارنگوسکوپی سفت و سخت: این را می توان در مطب برای بچه های بزرگتر انجام داد، اما بچه های خیلی کوچک و سایرین که نمی توانند لارنگوسکوپی انعطاف پذیر را تحمل کنند، این آزمایش را در اتاق عمل تحت بیهوشی عمومی انجام می دهند. محدوده سفت و سخت از دهان عبور می کند تا بهترین دید را از تارهای صوتی ارائه دهد. تصاویری از تارهای صوتی در حالت استراحت ضبط می شود.

استروبوسکوپی حنجره: برای اینکه دید دقیقی از تارهای صوتی در زمان گرفتگی صدا داشته باشند، پزشکان یک دوربین صلب یا منعطف متصل به نور بارق را در گلو می‌گذارند. نور بارق همزمان با ارتعاش تارهای صوتی هنگام صحبت کردن شخص سوسو می زند. این امر تشخیص فرکانس حرکت را برای پزشکان آسان تر می کند. از آنجایی که ارتعاشات فردی برای چشم غیرمسلح بسیار سریع هستند، فناوری بارق ارتعاشات را در حرکت آهسته نمایش می دهد.

گرفتگی صدا مزمن چگونه درمان می شود؟

درمان گرفتگی صدا ناشی از گره های تارهای صوتی شامل ایجاد تغییرات رفتاری است تا تارهای صوتی بهبود یابند. گفتاردرمانگران برای ترویج عادات صوتی خوب یا آنچه که “بهداشت صوتی” نامیده می شود، با کودکان و خانواده های آنها کار می کنند.

یک برنامه معمولی بهداشت صوتی شامل:

• درمان هر گونه شرایط پزشکی (مانند GER) که مشکلات صوتی را تشدید می کند
• تغییر رفتارهایی که تارهای صوتی را اذیت می کند، مانند فریاد زدن
• یاد بگیرید چگونه نفس عمیق بکشید و عضلات گلو را شل کنید
• وقت گذاشتن برای صحبت کردن آهسته و واضح
• هیدراته ماندن در طول روز
• اجتناب از نوشیدنی های کافئین دار، مانند نوشابه، که تارهای صوتی را خشک می کند

ممکن است برای بچه‌هایی که عادت‌های بد ثابت‌شده‌ای دارند (مانند صحبت کردن با صدای بلند در هنگام هیجان یا صاف کردن گلویشان در هنگام عصبی) ایجاد تغییرات سخت باشد. اولین قدم این است که بچه ها را از این رفتار آگاه کنید و ببینید چند وقت یکبار آن را انجام می دهند و تاثیر آن در گرفتگی صدا را به ایشان گوش زد کنید.

بچه های بزرگتر ممکن است یاد بگیرند که تعداد دفعات انجام این رفتار را پیگیری کنند (شاید یادداشت برداری در یک دفترچه خاطرات) که بسیاری بدون اینکه متوجه شوند انجام می دهند. سپس می‌توانند مهارت‌هایی را که در درمان آموخته‌اند، در خانه، مدرسه و گذراندن وقت با دوستان تمرین کنند.

چگونه والدین می توانند کمک کنند؟

والدین می توانند با الگو قرار دادن خود، عادات صوتی خوب را تشویق کنند. به عنوان مثال، به جای تماس با بچه های اتاق دیگر، به اتاق دیگر بروید تا با آنها صحبت کنید. زمان های آرام (شاید برای نیم ساعت در روز) و استفاده از “صدای درون” را در داخل خانه تبلیغ کنید.

سیستم‌های پاداشی که این رفتارهای جدید را تشویق می‌کنند، می‌توانند به موفقیت بچه‌های دبستانی کمک کنند. برچسب‌ها، نشانه‌ها، زمان اضافی تلویزیون، زمان خواب دیرتر، یا «جایزه‌های» مشابه را ارائه دهید تا بچه‌ها با عادات جدید و سالم‌تر آشنا شوند.

گرفتگی صدا محدودیت سنی خاصی ندارد و ممکن است برای همه اتفاق بیافتد پس مراقبت های لازم جهت جلوگیری از آن را در دستور کار قرار دهید.