DLD یا اختلال زبان رشد یکی از شایع ترین اختلالاتی است که کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد اما نسبتا ناشناخته است.
DLD که بیش از هفت درصد از کودکان را مبتلا می کند، 20 برابر بیشتر از اوتیسم شایع است. بر اساس یک مطالعه آتی در مجله اختلالات ارتباطی توسط همکاری اروپا در علم و فناوری Action IS1406، 90 درصد از افرادی که در سراسر کشورهای اروپایی مورد بررسی قرار گرفتند گفتند که در مورد اوتیسم شنیده بودند، اما تنها 60 درصد از DLD شنیده بودند. همکاری بین المللی در مورد مشکلات یادگیری زبان کودکان.
DLD اغلب در کودکان اواخر سنین پیش دبستانی شناسایی می شود، اما می توان آن را در کودکان سن مدرسه یا بعد از آن شناسایی کرد. شناسایی DLD بر اساس نمرات بسیار پایین در آزمون‌های رسمی است که جنبه‌های مختلف زبان را هدف قرار می‌دهند و همچنین مشاهده دشواری مشخص در استفاده از زبان در محیط‌های مختلف مانند خانه و مدرسه.
نیاز مبرمی به آگاهی و دانش عمومی بیشتر در مورد اختلال زبان رشدی وجود دارد، زیرا این اختلال بر بسیاری از کودکان تأثیر می گذارد، زیرا اثرات قابل توجه و طولانی مدتی دارد و به این دلیل که این اثرات را می توان به طور قابل توجهی با مداخله مناسب کاهش داد.
کاردرمانی، گفتار درمانی، روانشناسی برای افراد عرب زبان
شیوع بالا، آگاهی کم
تا زمانی که اخیراً اصطلاح DLD به کار گرفته شد، اختلال زبانی در کودکان نام‌های زیادی داشت که باعث سردرگمی می‌شد. این واقعیت که DLD می تواند به عنوان بخشی از یک بیماری گسترده تر مانند سندرم داون یا به عنوان یک اختلال که عمدتاً روی زبان تأثیر می گذارد رخ دهد، می تواند تأثیرات خاص DLD را به سختی از بین ببرد و گاهی اوقات باعث نادیده گرفتن آنها می شود.
اما بزرگترین دلیل ممکن است این باشد که DLD اغلب شبیه یک مشکل زبان در ظاهر به نظر نمی رسد. علائم آن در کودکان و در همان کودک در طول زمان، و در زبان ها، حتی در دو زبان یک کودک دو زبانه متفاوت است.
مردم تمایل دارند ایده بی نظمی را با خطاها مرتبط کنند – جملات معیوب و اشتباهات در اشکالی مانند جمع یا زمان فعل. تحقیقات زیادی تلاش کرده اند تا ماهیت DLD را با تجزیه و تحلیل الگوهای خطا درک کنند. با این حال، با افزایش سن، حتی کودکان مبتلا به DLD نیز خطاهای گرامری را متوقف می کنند، و در بسیاری از زبان ها، اشتباهات دستوری یکی از ویژگی های برجسته این اختلال نیست.
کودکان مبتلا به DLD واژگان کوچکتری نسبت به کودکان هم سن و سالی که این اختلال را ندارند، مجموعه‌های کوچک‌تر ساختارهای دستوری، دشواری بیشتری در درک و استفاده از زبان پیچیده، ظرافت‌ها و ظرافت‌ها و قوانین اجتماعی زبان دارند. اگر فرزند شما در مدرسه، در تعاملات اجتماعی یا در خواندن مشکل دارد، مشکل اساسی او ممکن است DLD باشد.
اثرات فوری و طولانی مدت
از نظر پیامدهای کوتاه‌مدت و بلندمدت DLD، زبان تقریباً در تمام فعالیت‌های انسان محور است. جای تعجب نیست که DLD پیامدهای متنوع و گسترده ای دارد. جدای از ناراحتی فوری که ممکن است برای کودک در تعامل با دیگران ایجاد کند، ایجاد پیامدهای طولانی مدت برای کودک و خانواده‌اش می‌تواند دشوار باشد، زیرا این به معنای دنبال کردن کودکان از دوران کودکی تا مدرسه و بزرگسالی است.
اکنون تعدادی از مطالعات این کار را انجام داده اند. این از دوران دبستان می گذرد و در دبیرستان قابل شناسایی است، اما شاید مهمتر از آن، شواهدی نیز وجود دارد که نشان می دهد کودکان مبتلا به DLD در بدو ورود به مدرسه بیشتر در معرض خطر مشکلات خواندن و نوشتن، مشکلات سلامت روانی و حتی بیکاری هستند. البته، این بدان معنا نیست که همه افراد مبتلا به DLD این مشکلات مداوم را خواهند داشت، اما خطر قابل توجهی وجود دارد که آنها.
روش های مختلفی وجود دارد که درمان می تواند مهارت های زبانی کودکان و نوجوانان مبتلا به DLD را بهبود بخشد. بسته به سن و نیازهای فردی، مداخلات ممکن است بر برانگیختن مهارت‌های زبانی عمومی یا بر روی یک منطقه هدفمند از زبان، مانند واژگان یا نحو متمرکز شوند. جلسات انفرادی یا گروهی با آسیب شناس گفتار-زبان رایج ترین رویکرد است، اما مداخلات ممکن است شامل سایر شرکت کنندگان آموزش دیده مانند والدین نیز باشد. شدت (تکرار و طول جلسات) و مدت درمان عامل مهمی در دستیابی به نتایج و حفظ آنها در طول زمان است.
آنچه والدین باید در مورد OCD (اختلال وسواس فکری – اجباری) در کودکان بدانند
کودکان مبتلا به DLD و خانواده هایشان
تحقیقات کیفی بینش بیشتری در مورد ماهیت پنهان این اختلال می دهد. در گروه‌های متمرکز و مصاحبه‌ها، والدین داستان‌هایی از مبارزات خود برای شناسایی مشکلات فرزندشان، مشکلات خود در درک مشکل و نگرانی‌هایشان در مورد انزوای اجتماعی آینده فرزندشان تعریف می‌کنند. کودکان مبتلا به DLD از این می گویند که چگونه مردم وقتی متوجه نمی شوند بر سر آنها فریاد می زنند یا آنها را مجبور می کنند که چیزها را بارها و بارها تکرار کنند.
در حالی که روش های عجیب و غریب کودک برای برقراری ارتباط ممکن است اولین چیزی باشد که شنونده را تحت تأثیر قرار می دهد، کودکان ترجیح می دهند خود را شایسته و دوست داشتنی ببینند و نشان دهند. آنها دوست ندارند که اختلافات آنها مورد توجه قرار گیرد یا منشأ تمسخر باشد. در مصاحبه‌ها، از کودکان کلاس‌های 5 و 6 خواسته شد تا در مورد خانواده و دوستان، مدرسه و فعالیت‌های اوقات فراغت خود به ما بگویند. آنها مشکلات دوستی و انزوای ناشی از چالش های ارتباطی آنها را گزارش کردند. یک دختر 11 ساله با اختلال زبان نظر داد:
من واقعاً دوستان زیادی ندارم. من خیلی وقت‌ها تنها می‌مانم… خب، من واقعاً چیز زیادی برای صحبت کردن با افراد زیادی ندارم که بتوانم با آنها صحبت کنم.
این امر بر نیاز به آگاهی بیشتر و حمایت کافی از کودکان مبتلا به اختلال زبان رشدی و خانواده‌هایشان تأکید می‌کند – مداخلات و محیط‌هایی که به کودکان مبتلا به DLD اجازه می‌دهد تا موفق شوند و مشارکت کنند و به والدینشان اطلاع دهند که برای حمایت از کجا مراجعه کنند.