تا 65 درصد از بزرگسالان مبتلا به اختلال دوقطبی علائم را قبل از 18 سالگی تجربه کردند. بنابراین در حالی که اغلب بزرگسالان با این بیماری دست و پنجه نرم می کنند، کودکان در هر سنی ممکن است به این اختلال مبتلا شوند. اختلال دو قطبی در کودکان در مقایسه با بزرگسالان از دوره شدیدتر این بیماری همراه است. مداخله زودهنگام می تواند کلید کنترل علائم باشد.
نوجوانان در طول دوره شیدایی بیشتر عصبی هستند تا خوشحال و دوره های افسردگی آنها علاوه بر غم و اندوهی که متحمل می شوند، شامل دردهای فیزیکی نیز است.
چه زمانی به دنبال کمک باشیم
کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی تغییرات شدید خلقی و رفتاری را تجربه می کنند که نشان‌دهنده تغییر عمده ای نسبت به خلق و خوی معمولی و رفتار آنهاست. ممکن است دشوار باشد که بدانید چه زمانی علائم به اندازه کافی شدید هستند که نیاز به ارزیابی داشته باشد، بنابراین این سه عامل اساسی را در نظر بگیرید: عملکرد، احساس و خانواده.
عملکرد
چند سوال وجود دارد که باید در مورد عملکرد فرزندتان از خود بپرسید:
آیا رفتارهای مشکل ساز فرزندتان در عملکرد روزانه او اختلال ایجاد می کند؟ آیا آنها می توانند با کودکان دیگر هم سن خود بازی کنند یا ارتباط بگیرند؟ آیا آنها می توانند به طور منظم در مدرسه شرکت کنند؟ آیا خواسته های بی شمار آنها از نیازهای سایر اعضای خانواده بیشتر است؟
احساس
چند سوال وجود دارد که باید در مورد احساسات فرزندتان از خود بپرسید:
آیا فرزند شما احساس می کند مشکلی در او وجود دارد؟ آیا آنها غرق در انجام فعالیت های عادی دیگر بچه های هم سن و سالشان می شوند؟ آیا کودک شما در مورد چیزهایی نگران است که بچه های دیگر حتی به آن فکر نمی کنند؟
خانواده
آیا سابقه بیماری روانی در خانواده شما وجود دارد؟
تحقیقات نشان می دهد که داشتن والدین یا خواهر و برادری که مبتلا به اختلال دوقطبی هستند، شانس ابتلای فرزندتان به آن را افزایش می دهد. با این حال، صرف داشتن سابقه خانوادگی اختلال دوقطبی به این معنی نیست که فرزند شما لزوماً به این بیماری مبتلا خواهد شد.
اگر حداقل در دو مورد از سه مورد بالا (عملکرد، احساس و خانواده) به سؤالات «بله» گفته باشید، احتمالاً در مورد علائم خاص اختلال دوقطبی کنجکاو هستید. کارشناسان در مورد علائم دقیقی که ممکن است در اختلال دوقطبی دوران کودکی و نوجوانی ظاهر شوند، اختلاف نظر دارند، زیرا به نظر می رسد متفاوت از علائم بزرگسالان ظاهر شوند، اما برخی از این علائم شامل موارد زیر است:
- اضطراب
- خشم و عصبانیت های انفجاری (تا چند ساعت طول می کشد)
- مخالفت دائمی
- نوسانات خلقی مکرر
- حواس پرتی
- بیش فعالی
- درگیر شدن در بسیاری از پروژه ها یا فعالیت ها به طور همزمان
- انرژی بیشتر از حد معمول
- نیاز کمتر به خواب
- بی قراری
- گرفتن تصمیمات احمقانه و شتاب زده
- افکار رقابتی
- رفتار خشونت آمیز
- بزرگ نمایی
- رفتارهای ریسک پذیر
- افسردگی
- بی حالی
- عزت نفس پایین
- سخت بیدار شدن در صبح
- کابوس های شبانه
- بیان کلمات یا خیلی به سرعت یا خیلی به زور
- افکار مرگ یا خودکشی
بسیاری از این علائم مختص اختلال دوقطبی نیستند و می توانند نگرانی های مختلفی را منعکس کنند.
تشخیص
یک متخصص سلامت روان احتمالاً می خواهد با شما و فرزندتان صحبت کند تا تصویری کامل از علائم و نشانه ها به دست آورد.
هیچ آزمایش آزمایشگاهی که اختلال دوقطبی را شناسایی کند وجود ندارد
گاهی اوقات سایر شرایط مانند افسردگی یا ADHD علائم مشابهی دارند. بنابراین مهم است که تا آنجا که می توانید اطلاعات بیشتری در مورد خلق و خو، الگوهای خواب، سطح انرژی، تاریخچه و رفتار فرزندتان ارائه دهید تا احتمالات دیگر را رد کنید.
درباره مشکلات شایع لگن در کودکان و نوزادان بیشتر بدانید.
درمان
اختلال دوقطبی باید در طول زندگی فرد مدیریت شود. درمان ممکن است نیاز به تغییراتی در طول زمان داشته باشد.
دارو: یک روانپزشک ممکن است برای تثبیت خلق و خوی کودک شما دارو تجویز کند. مهم است که داروی کودک خود را تحت نظر داشته باشید و مراقب عوارض جانبی آن باشید. یافتن داروی مناسب و دوز مناسب ممکن است مدتی طول بکشد، زیرا هیچ دارویی وجود ندارد که برای همه مبتلایان به اختلال دوقطبی بهترین کار را انجام دهد.
گفتار درمانی
یک درمانگر ممکن است به کودک شما در مورد دوقطبی آموزش دهد و ممکن است راهبردهای مقابله ای را برای کمک به مدیریت علائم ارائه دهد. درمان اغلب شامل اعضای خانواده می شود. خانواده درمانی ممکن است به مسائل مربوط به روابط، مشکلات مدیریت رفتار، یا راهکارهایی برای کمک به کل خانواده برای مقابله با بیماری روانی کودک بپردازد.
اگر کودک خطر ایمنی حاد داشته باشد ممکن است در یک زمان نیاز به بستری شدن در بیمارستان روانی باشد. اقدام جدی برای خودکشی، افکار خودکشی با یک برنامه مشخص، آسیب زدن به خود یا روان پریشی تنها چند مورد از دلایل احتمالی کودک مبتلا به اختلال دوقطبی برای ماندن در بیمارستان هستند.
درمان زمانی بهترین نتیجه را دارد که کودک، والدین، پزشکان، درمانگران و سایر ارائه دهندگان درمان به عنوان یک تیم با هم کار کنند. بنابراین مهم است که در قرار ملاقات های نوجوان خود شرکت کنید، سؤال بپرسید، با سایر ارائه دهندگان درمان ارتباط برقرار کنید و به آموزش خود در مورد نیازهای بهداشت روانی فرزندتان ادامه دهید.
یک درمانگر یا روانپزشک ممکن است از شما بخواهد که حالات، الگوهای خواب یا رفتار نوجوان خود را ثبت کنید. ترسیم نمودار پیشرفت فرزندتان می تواند به ارائه دهندگان درمان کمک کند تا تعیین کنند که درمان یا داروها تا چه اندازه برای پایدار نگه داشتن خلق و خوی کودک شما مؤثر هستند.